| «فرق بین ذنب و اثم و عصیان و سیئه و خطیئه | چرا کلمه «وَیه» به آخر کلماتی؛ مانند «بابویه» ملحق میشود؟» |
در زبانها، فرهنگها و فرقههای مختلف، اصطلاحات و القاب متنوّعی در نامگذاری اندیشمندان دینی به کار میرود که موارد مندرج در پرسش نیز بخشی از چنین القابی میباشد:
1. ماموستا: این کلمه، واژهای کُردی و به معنای استاد و معلم است، اما در مناطق کردنشین به عالمان دینی نیز اطلاق میشود.
2. مولوی: کلمه «مولوی» یک اسم منسوب است؛ یعنی از اضافه شدن «یاء» نسبت به کلمه «مولی»، تشکیل شده است. این اصطلاح، در بخشهای شرقی ایران و نیز کشورهای شرق ایران، مورد استفاده قرار میگیرد. این اصطلاح، برای کسانی که در علوم دینی، به درجات بالا رسیدهاند، استفاده میشود.
3. مولانا: این واژه، یک ترکیب اضافی است (یعنی به صورت مضاف و مضاف الیه است) و معنایش(بزرگ و سرور ما) میباشد. این اصطلاح را بیشتر برای افراد فاضل و بزرگمرتبه به کار میبرند. رتبه مولانا، از مولوی بالاتر است.
سه اصطلاح بالا، بیشتر در مورد اندیشمندان دینی اهل سنت کاربرد دارد.
4. مُلّا: کلمه «ملّا» نیز ریشه در واژه «مولا» دارد و مخفف آن است. این کلمه نیز به معنای استاد و معلم و شخص درسخوانده و با سواد است.
اندیشمندان بسیاری از فرق مختلف اسلامی با این عنوان اشتهار یافتهاند.
5. آخوند: شاید این واژه مخفف «آغا خوندگار» باشد؛ به معنای عالم و طالب علم.
این اصطلاح هم در میان شیعیان مورد استفاده قرار گرفته، و هم مورد استفاده بخشی از اهل سنت بوده، و بویژه در شمال و شمال شرق ایران رواج داشته است.
اصطلاحات دیگری در القاب علمای اهل سنت؛ مانند «حافظ» و… وجود دارد که نشانگر میزان علم شخص نسبت به روایات و احادیث است.
با این وجود، نمیتوان مرزبندی دقیقی را اعلام کرد که بر اساس آن، افراد واجد صلاحیت دریافت هریک از عناوین دقیقاً مشخص باشند.
فرم در حال بارگذاری ...